Przejdź do zawartości

Tadeusz Kohorewicz

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Tadeusz Kohorewicz
Data i miejsce urodzenia

19 grudnia 1933
Roche-la-Molière

Data śmierci

12 września 2024

Ambasador PRL w Iranie
Okres

od 1985
do 1988

Przynależność polityczna

PZPR

Poprzednik

Jan Słowikowski

Następca

Stefan Szymczykiewicz

Tadeusz Jan Kohorewicz, pseud. Tadeusz Konina (ur. 19 grudnia 1933 w Roche-la-Molière[1], zm. 12 września 2024[2]) – polski cenzor, dziennikarz, syndyk, urzędnik, dyplomata; ambasador PRL w Iranie (1985–1988).

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Syn Jana i Janiny. W 1946 wraz z rodzicami wrócił z Francji do Polski. W połowie 1948 wstąpił do Związku Walki Młodych. Do 1954 członek Związku Młodzieży Polskiej. Maturę zdał w 1951 w Szczecinie. Studiował na Wydziale Dyplomatyczno-Konsularnym Szkoły Głównej Służby Zagranicznej (1951–1954). W 1964 uzyskał tytuł magistra historii na Wydziale Historyczno-Socjologicznym Wyższej Szkoły Nauk Społecznych przy KC PZPR (WSNS). W 1968 otrzymał absolutorium na Wydziale Handlu Zagranicznego SGPiS w Warszawie[1].

Po studiach pracował jako cenzor w Głównym Urzędzie Kontroli Prasy, Publikacji i Widowisk w Warszawie, a od 15 lutego 1955 w Wojewódzkim Urzędzie Kontroli Prasy, Publikacji i Widowisk w Szczecinie, którego został naczelnikiem w 1963. 15 maja 1955 wstąpił do PZPR. We wrześniu 1965 objął stanowisko zastępcy redaktora naczelnego „Głosu Szczecińskiego”. W sierpniu 1967 trafił do Departamentu Prasy i Informacji Ministerstwa Spraw Zagranicznych. Od 1968 członek Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich. Od lipca 1968 do lipca 1970 był II sekretarzem Ambasady PRL w Damaszku, pełniąc jednocześnie funkcję I sekretarza POP tamże. Powrócił do Departamentu Prasy i Informacji MSZ, gdzie na początku 1973 został naczelnikiem, a w połowie 1974 wicedyrektorem i I sekretarzem POP MSZ. Od 20 maja 1975 przez pół roku wchodził w skład Międzynarodowej Komisji Nadzoru i Kontroli w Laosie. Następnie, do 1977, wicedyrektor departamentu w MSZ. Ukończył w międzyczasie roczne Studium Służby Zagranicznej WSNS. W lipcu 1977 objął stanowisko radcy prasowego, a następnie radcy politycznego i zastępcy ambasadora w Paryżu (luty – grudzień 1981). Od 14 stycznia 1982 do 1984 dyrektor Departamentu Prasy, Współpracy Kulturalnej i Naukowej MSZ[1]. W latach 1985–1988 ambasador PRL w Iranie[3][1].

Od co najmniej 1996[4] pracował jako syndyk, prowadząc postępowania takich firm jak Telewizja Familijna[5], Stocznia Gdynia, Norblin[6], Elemis. Określany jako „legenda postępowań upadłościowych”[7] oraz „jeden z najbardziej cenionych syndyków w Polsce”[8]. Doprowadził do wydania w 2007 przez Trybunał Konstytucyjny wyroku potwierdzającego niekonstytucyjność dwóch przepisów Prawa upadłościowego[9]. W 2015 został prawomocnie skazany na rok więzienia w zawieszeniu na trzy lata, 10 tys. zł grzywny i zakaz wykonywania czynności syndyka przez pięć lat za nieprawidłowości przy prowadzeniu postępowania upadłościowego firmy Beton-Stal[7].

Pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach[10].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c d Dane osoby z katalogu kierowniczych stanowisk partyjnych i państwowych PRL [online], Biuletyn Informacji Publicznej Instytutu Pamięci Narodowej [dostęp 2022-04-17] [zarchiwizowane z adresu 2022-04-17].
  2. Tadeusz Kohorewicz, Warszawa, 17.09.2024 - nekrolog [online], nekrologi.wyborcza.pl, 17 września 2024 [dostęp 2024-09-17].
  3. Posiedzenie Rady Państwa, „Dziennik Łódzki”, 22 (10817), 26 stycznia 1985, s. 2, ISSN 0208-7077 [dostęp 2022-04-17] [zarchiwizowane z adresu 2022-04-17].
  4. Więcej praw i pieniędzy [online], Archiwum Rzeczpospolitej, 10 czerwca 1996 [dostęp 2022-04-17].
  5. Dariusz Wolak, Prokom Investments będzie apelował [online], Parkiet, 29 października 2003 [dostęp 2022-04-17] [zarchiwizowane z adresu 2022-04-17].
  6. Beata Chomątowska, Stocznie pod lupą Brukseli [online], Rzeczpospolita, 3 marca 2009 [dostęp 2022-04-17] [zarchiwizowane z adresu 2022-04-17].
  7. a b Dawid Tokarz, Syndycy na bakier z prawem [online], pb.pl, 1 lipca 2015 [dostęp 2022-04-17] [zarchiwizowane z adresu 2021-01-23].
  8. Dariusz Janowski, Proces syndyka Stoczni Gdańskiej [online], trojmiasto.pl, 19 kwietnia 2002 [dostęp 2022-04-17] [zarchiwizowane z adresu 2022-04-17].
  9. Trybunał Konstytucyjny: Tryb odwołania syndyka. Wyrok SK 57/05 [online], trybunal.gov.pl, 20 listopada 2007 [dostęp 2022-04-17] [zarchiwizowane z adresu 2022-04-17].
  10. Cmentarz Wojskowy. Kwatera: C 31, Rząd: 1, Grób: 6, cmentarzekomunalne.com.pl [zarchiwizowane].